Rozdział XIII

Muzyka

Szybko odsunęłam się od Zayna i zamarłam. Dylan przez chwilę stała w drzwiach, próbując otrząsnąć się z szoku. W końcu dziewczyna otworzyła szeroko usta i szybkim krokiem pokonała dzielący nas dystans. Mocno uderzyła Zayna w policzek.
- Co to było?! - krzyknęła.
- Słuchaj Dylan...- zaczął Zayn, lecz ona szybko mu przerwała:
- Tylko nie wmawiaj mi, że to nie to o czym myślę, bo wiem, co widziałam!
- Nic ci nie chciałem wmawiać. My...
- Zdradziliście mnie! I to oboje! - warknęła, po czym spojrzała na mnie:
- Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami, a ty co? Zabawiłaś się moim kosztem, by ukraść mi chłopaka?!
- Czy ty siebie słyszysz? Wcale nie chciałam, żeby tak się stało.
- Oczywiście, że nie chciałaś. - Zaśmiała się gorzko.
- Naprawdę cię polubiłam. Jesteś jedną z najważniejszych osób w moim życiu.
- To są jakieś żarty? Lepiej byłoby gdybyś tu w ogóle nie przyjechała, bo tylko wszystko zepsułaś. Udawałaś biedną dziewczynkę, która straciła swoją mamusię i musiała wyprowadzić się do znienawidzonego ojca. Ale teraz wiem, że nie jesteś taka niewinna na jaką wyglądasz!
- Dylan, dość! –  powiedział stanowczo Zayn.
Wiedziałam, że zdradziłam ją w najgorszy możliwy sposób, zasłużyłam na wszystko, ale ten cios był poniżej pasa. Dokładnie zdawała sobie sprawę, co zrani mnie najbardziej i wykorzystała to. Niewiele myśląc, odwróciłam się i pobiegłam w stronę szkoły. Nie wiem jak chciałam jej to powiedzieć. Z pewnością i tak nie przyjęłaby tego dobrze. Pobiegłam do toalety dla dziewcząt.
Zamknęłam drzwi kabiny i osunęłam się na posadzkę. Policzki paliły mnie ze wstydu i upokorzenia. Nawet się nie obejrzałam, kiedy zaczęłam szlochać. Wcale się nie dziwiłam, dlaczego Dylan się tak zachowała. Pewnie na jej miejscu postąpiłabym podobnie. Jak mogłam myśleć, że wszystko się jakoś ułoży? Od początku wiedziałam, jak to się potoczy. Łzy zamazywały mi wzrok, ale wyraźnie usłyszałam, że ktoś wchodzi do łazienki. Podsunęłam się cicho pod samą ścianę, momentalnie przestając płakać.

- Jak oni mogli? Powiedz mi, proszę, czy ja mam napisane na czole: „zdradź mnie”?
Dylan. Świetnie.

- Jasne, że nie. Wciąż nie mogę uwierzyć, że Zayn ci to zrobił. A Sophie? Nigdy bym jej o coś takiego nie podejrzewała – dziwiła się Jane. 
Super, czyli będę tu teraz siedzieć i wysłuchiwać wszelkich obelg, nie mogąc się nawet poruszyć.

- No pewnie, przecież święta Sophie nigdy nikomu nie zalazła za skórę – prychnęła Dylan, jednak jej głos lekko się załamał.
- Odpuść sobie, proszę. Nie warto marnować na nich czasu.
- Wiesz co? Chyba masz rację. Prędzej czy później Zayn zerwie z tą małą suką. Ona go kocha i myśli, że on odwzajemnia to uczucie. Nic bardziej mylnego. – Bez trudu wyobraziłam sobie, jak Dylan chytrze się uśmiecha.
- Co masz na myśli? – zapytała zmieszana Jane.
- Zayn nie jest zdolny do miłości. Byliśmy razem prawie rok i nigdy mi jej nie wyznał, Jane. Nigdy.
Zanim te słowa do mnie dotarły, minęły może dwie sekundy. Poczułam się tak, jakby ktoś zatopił w moim sercu sztylet. Ogarnął mnie przenikliwy chłód, a łzy znowu napłynęły do oczu. Na szczęście Dylan i Jane wyszły po chwili z łazienki. Odczekałam jeszcze kilka minut, a potem opuściłam bezpieczne schronienie. Panicznie bałam się, że natknę się na rudowłosą, ale nigdzie jej nie widziałam. Mimo to, nie chciałam zostawać w szkole. Została mi tylko historia, więc postanowiłam się zerwać. Pewnym krokiem szłam w kierunku frontowych drzwi. Już miałam je otworzyć i wybiec na zewnątrz, jednak…
- Sophie! – zawołał znajomy głos.
Tak bardzo miękki i kojący, że przez chwilę miałam ochotę zawrócić. Zwalczyłam jednak to pragnienie i pognałam ile sił w nogach przez szkolny parking. Dopiero po chwili zorientowałam się, że pada. Nie, właściwie nie padało, tylko okropnie lało. Nim przebiegłam na drugą stronę ulicy, byłam już przemoczona do suchej nitki.

- Sophie, poczekaj! – krzyczał nieustannie Zayn.
W końcu się poddałam i przestałam uciekać. Odwróciłam się, przygotowując się na najgorsze chwile swojego życia. Musiałam to zakończyć. Zakończyć coś, co się właściwie na dobre nie zaczęło. Poczułam nieprzyjemny ucisk w żołądku, ale wiedziałam, że to słuszna decyzja. Zresztą po co miałabym cierpieć z powodu odrzucenia? Zayn nie potrafi kochać, kropka. Z drugiej jednak strony, moja podświadomość cały czas szeptała: to nie musi być prawda. Może po prostu nie trafił jeszcze na kogoś, komu chciałby to wyznać…
Chłopak podszedł do mnie szybkim krokiem i spojrzał mi z troską w oczy. Część mnie natychmiast roztopiła się jak masło, ale przywróciłam ją do porządku. Zebrałam się w sobie, próbując możliwie neutralnie zacząć rozmowę.

- Posłuchaj Zayn…
- Nie, to ty posłuchaj! – przerwał mi stanowczo. – Cokolwiek powiedziała Dylan, proszę nie przejmuj się tym.
- Miała prawo się tak zachować.
- Na pewno nie miała prawa cię tak potraktować, Sophie! Nie zasłużyłaś sobie na to. Tak strasznie mi przykro…
Podszedł do mnie jeszcze o krok, tak że dzieliło nas kilka centymetrów. Delikatnie pogładził mnie po policzku, ani na chwilę nie spuszczając ze mnie wzroku.
- Zraniliśmy ją – wyszeptałam.
- Wiem. – Miał tak nieszczęśliwą minę, że poczułam w gardle potężną kluchę.
Tylko nie płacz, Sophie!
- Nie potrafię… Nie mogłabym być z tobą, wiedząc że ona cierpi. Musimy to zakończyć. –Przy ostatnim zdaniu głos mi się załamał, a po policzku spłynęła pojedyncza łza.
Zayn otarł ją wierzchem dłoni i chwycił mnie za ramiona.
- Rozumiem, że to dla ciebie trudne. Uwierz mi, dla mnie też, ale nie wybaczyłbym sobie, gdybym pozwolił ci teraz odejść. Zależy mi na tobie, Sophie. Cholera, nigdy w życiu czegoś takiego nie czułem. To prawda, że skrzywdziliśmy Dylan, ale ona nie może być stojącą na naszej drodze przeszkodą. Zasługujesz na to, co najlepsze. I bardzo chciałbym ci to wszystko dać. Pozwól mi być z tobą i cię uszczęśliwiać. Niczego więcej nie pragnę.
Ta słowa oszołomiły mnie bardziej, niż deszcz zakradający się pod moją koszulę. Wypuściłam z sykiem powietrze. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że wstrzymywałam oddech. Łzy znowu zamazały mi wzrok, ale dokładnie widziałam każdą iskierkę w brązowych oczach Zayna, w których tliła się nadzieja. Czułam się potwornie. Byłam rozdarta między przyjaźnią z Dylan, a uczuciem, które darzyłam do Mulata. Nie miałam siły się z nim kłócić, wiedziałam, że ma rację. Bałam się tylko do tego przyznać. Bo czy nie oznaczałoby to, że jestem pozbawioną skrupułów łajdaczką, która bez mrugnięcia okiem odbija chłopaka przyjaciółce?

- Proszę, powiedz coś. – Smutny głos Zayna przywrócił mnie do rzeczywistości.
Krople deszczu skapywały mu po nosie, a ja momentalnie poczułam przenikliwe zimno. W głowie kłębiło mi się tysiąc myśli, ale podświadomość dopuszczała tylko jedno zdanie: Pozwól mi być z tobą i cię uszczęśliwiać. Zayn pragnie mnie, właśnie mnie. Byłam w nim zakochana już od tak dawna, a teraz jemu zależy również na mnie. Może to zła decyzja, może później będę jej załować, ale w tej chwili nie mogłabym wybrać inaczej:
- Ja też chcę z tobą być, Zayn. Najbardziej na świecie.
Twarz chłopaka rozjaśnił tak piękny uśmiech, że nie potrzebowałam niczego więcej do szczęścia. Mogłabym patrzeć na niego całą wieczność, jest taki idealny… I w dodatku cały mój. Zayn spontanicznie objął mnie w talii i uniósł w górę, a potem zaczął się kręcić. Ulewa nie zamierzała dać nam spokoju. I co z tego? W tej chwili byłam najszczęśliwszą dziewczyną na świecie i nic nie mogło tego zmienić. Chłopak postawił mnie w końcu na ziemię, tylko po to, by zamknąć mnie w szczelnym uścisku swoich ramion. Objęłam go rękami za szyję, mocniej wtulając się jego tors. Nasze ciała stopiły się niemal w jedno, nie pozostawiając między nami nawet centymetra wolnej przestrzeni. W końcu Zayn delikatnie mnie od siebie odsunął i spojrzał na mnie z łobuzerskim uśmiechem.
- Chodźmy stąd. – Wskazał głową na szkołę.
Pokiwałam twierdząco głową, nie mogąc przestać się uśmiechać. Chłopak pochylił się nade mną i złożył na moim czole delikatny pocałunek. Potem splótł razem nasze palce, prowadząc nas szybkim krokiem w stronę swojego motocykla.
- Nie musimy się tak spieszyć. I tak nie schowamy się przed deszczem na tym motorze – powiedziałam, wciąż uśmiechnięta od ucha do ucha.
- Masz rację, ale szybciej dojedziemy na miejsce - odpowiedział, zapinając kask na mojej głowie.
- Gdzie jedziemy? - zapytałam.
- Zobaczysz. - Wsiadł na motocykl, posyłając mi w powietrzu całusa. - Wskakuj. 
Usadowiłam się za chłopakiem i mocno objęłam go w talii, a głowę ułożyłam na jego ramieniu.
Po chwili Zayn odpalił pojazd i ruszyliśmy przed siebie, a deszcz zakradał się w najdalsze zakamarki naszych ciał. Było mi zimno, wiec zamknęłam oczy i przytuliłam się mocniej do Zayna, by zapewnić sobie jak najwięcej ciepła. Po kilkunastu minutach zatrzymaliśmy się.
- Jesteśmy na miejscu - powiedział chłopak.
Otworzyłam oczy i ujrzałam ogromny, znany mi już dom, w stylu wiktoriańskim.
- Twoi rodzice nie będą źli, że wagarujesz? - zapytałam.
- Spokojnie. Nie ma ich. - odparł. – Pospiesz się proszę. Nie chcę, żebyś dostała zapalenia płuc.
- Jasne. - Zdjęłam kask i zeszłam z motocykla, ruszając w stronę wejścia.
Zayn otworzył mi drzwi, a nagła zmiana temperatury wywołała na moim ciele dreszcze.
- Słoneczko, już jestem! - krzyknął Zayn, a po chwili zobaczyłam biegnącego w naszą stronę labradora.
- Rocky! - krzyknęłam radośnie, drapiąc zwierzaka za uchem.
- Chodź Sophie, musisz się przebrać. Potem pobawimy się z Rockym - uśmiechnął się Zayn.
Podążyłam za nim na górę. Otworzył drzwi i weszliśmy do przestronnego pokoju. Wielkie łóżko stało na środku, a z prawej strony znajdowało się biurko i szafa. Trzy ściany były koloru karmelowego, a na jedna została pokryta graffiti. Bardzo przykuwała uwagę. Cała zapełniona różnokolorowymi napisami, stworkami i malowidłami.
- Podoba ci się? - usłyszałam Zayna stojącego za mną.
- To twój pokój? Jest niesamowity - uśmiechnęłam się. - Sam to zrobiłeś?
- Tak. Chciałem, żeby ten pokój był naprawdę mój, włożyłem w to mnóstwo pracy  - powiedział podchodząc do szafy i wyjmując z niej ubrania. – Trzymaj.- odwrócił się i podał mi białą koszulkę.
- Idź się przebrać. Nie chcemy, żebyś zachorowała. Zaraz znajdę jakieś dresy. Łazienka jest na końcu korytarza, drugie drzwi po lewej. Możesz użyć tego białego ręcznika.

Wyszłam z pokoju i weszłam do pomieszczenia wskazanego przez chłopaka. Szybko zdjęłam swoje przemoczone ubrania i starannie się wytarłam. Nałożyłam białą koszulkę, która sięgała mi do połowy uda. Moje włosy wysuszyłam lekko, ale wciąż pozostały wilgotne. Od razu trochę się rozgrzałam. Postanowiłam pójść do pokoju Zayna, ponieważ moich nóg niemal nic nie zakrywało, a nie mogłam czekać w tej łazience w nieskończoność.
- Co z tymi dresami? - zapytałam, gdy przekroczyłam próg jego sypialni.

Zayn stał obok komody. Mokra koszulka leżała na podłodze, a suchą trzymał w rękach.

Ujrzałam jego pięknie wyrzeźbiony tors, w odcieniu ciepłego brązu, na którym widniało kilka drobnych tatuaży. Gdy w końcu dotarłam wzrokiem do jego twarzy, brązowe oczy taksowały mnie z pożądaniem. Zarumieniłam się lekko i podeszłam do komody, by wziąć dresy i szybko zakryć nogi. Odwróciłam się do chłopaka i spostrzegłam, że znajduję się tylko kilka centymetrów od jego twarzy. Zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, ciepłe usta chłopaka wylądowały na moich. Jego miękkie wargi doskonale wpasowywały się w moje, a pocałunek się pogłębił. Wodząc rękoma po piersi Zayna, mogłam poczuć każdy napięty mięsień na jego ciele. Chłopak przeniósł swoje dłonie na tył moich ud, by usadowić mnie na komodzie. Po chwili jego usta przeniosły się na moją szyję, zostawiając na niej mokre pocałunki. Zamknęłam oczy, rozkoszując się chwilą.
- Zayn… – mruknęłam. - Nie chcę się spieszyć.

Chłopak odsunął się ode mnie o krok, a ja spuściłam wzrok na ziemię czując zażenowanie.

Mulat chwycił delikatnie mój podbródek, zmuszając mnie, abym na niego spojrzała.
- Spokojnie. Nie zrobiłbym nic, wbrew twojej woli - zapewnił.

Wpatrując się w jego brązowe, hipnotyzujące oczy, wiedziałam, że mówi prawdę.

- Dobrze, a teraz ubierz te dresy, bo ten widok trochę mnie rozprasza. – Rozmasował sobie kark.

Uśmiechnęłam się z zakłopotaniem i spełniłam polecenie chłopaka. Gdy oboje byliśmy już w ubraniach, Zayn położył się na łóżko i poklepał miejsce obok siebie, dając mi znak, żebym się obok niego położyła. Gdy to zrobiłam, chłopak opatulił nas szczelnie kocem i wziął laptop.

- Co chcesz obejrzeć?

- Hmm... "Pretty woman" - powiedziałam entuzjastycznie, a Zayn spojrzał ma mnie, mówiąc:

- Serio? Jestem facetem, nie mogę oglądać komedii romantycznych.

- Proszę? Julia Roberts jest jedną z moich ulubionych aktorek – zatrzepotałam rzęsami.

- Dobrze – roześmiał się - ale nikomu o tym nie wspominaj.

Zamiast słuchać tego, co mówią główni bohaterowie, rozkoszowałam się ciepłem rozchodzącym się po moim ciele. Oprócz kaszmirowego koca, efekt wzmagała bliskość Zayna. Położyłam głowę na piersi chłopaka, która rytmicznie się podnosiła i opadała. Po chwili pewne, silne palce zaczęły kreślić kółka na moich nagich ramionach. Natychmiast przeszedł mnie elektryzujący dreszcz i mimowolnie uśmiechnęłam się pod nosem. Trwało to może kilka minut, ponieważ potem znów dopadły mnie wyrzuty sumienia. Dylan zapewne siedziała teraz w domu, wypłakując sobie oczy. W tym samym czasie ja leżałam w objęciach Zayna. Dziewczyna na tysiąc procent nie dopuściła do siebie myśli o rozstaniu i zastanawiała się, co takiego zrobiła źle. Westchnęłam głośno. Wiem, że postąpiłam okrutnie, ale nie mogłabym znieść myśli, że Zayna przy mnie nie ma. To strasznie samolubne, jednak to prawda. Wsłuchałam się w pewne bicie serca chłopaka, i nawet się nie obejrzałam, kiedy zasnęłam.

***

- Hej, śpiochu. – Zayn musnął wargami mój policzek.

- Kiedy skończył się film? – zapytałam, przeciągając się.

- Jakąś godzinę temu, ale nie miałem serca cię budzić. Wyglądasz niesamowicie słodko w moim łóżku – uśmiechnął się szelmowsko.

- Ach tak? – Roześmiałam się, a chłopak szybko do mnie dołączył.

- Już późno, muszę iść – oznajmiłam, gdy się w końcu opanowaliśmy.

- Odwiozę cię.

Skinęłam głową, wyglądając przez okno. Niestety wciąż padało.

- Tylko weź jeepa – poprosiłam.
- Twoje ubrania są już suche, ułożyłem ci je w łazience.

- Dzięki – odpowiedziałam, wygrzebując się spod koca.

Szybko przebrałam się w swoje ciuchy, z żalem odkładając do kosza na pranie rzeczy Zayna.

Najchętniej zwędziłabym mu ten T-shirt. Może następnym razem go o to poproszę, pomyślałam. Następnym razem… W tym momencie zdałam sobie sprawę, że teraz będę tutaj częstym gościem. Uśmiechnęłam się do swojego odbicia w lustrze. Wyglądałam jakoś inaczej.
Moje policzki były zaróżowione, a w oczach tańczyły wesołe iskierki. Stwierdziłam, że to dobry znak i pełna energii wyszłam z łazienki.
- Możemy jechać – oznajmiłam Zaynowi.

- Okay, chodź. – Chłopak złapał mnie za rękę i poprowadził na dół.

Włożyłam moje czarne botki, a wtedy dotarło do mnie, że płaszcz zostawiłam w szkolnej szatni. Świetnie!

Zayn jakby to dostrzegł, bo zmrużył oczy i zapytał:

- Byłaś tylko w tym? – Wskazał głową na moją cienką koszulę.

- Zostawiłam płaszcz w szatni – zagryzłam dolną wargę.

- W porządku, w takim razie podjedziemy po drodze do szkoły. Na razie weź to. – Podał mi swoją czarną bluzę.

Włożyłam ją szybko przez głowę. Niemal od razu poczułam cudowny zapach perfum i dymu papierosowego. Wyszliśmy na podwórko, kuląc się pod parasolem. Szybko wsiedliśmy do jeepa, a Zayn włączył ogrzewanie. Dojechaliśmy pod szkołę w kwadrans i szybko wzięłam swój płaszcz. Chciałam oddać Zaynowi bluzę, ale on powiedział:

- Pięknie w niej wyglądasz. Chcę, żebyś ją zatrzymała.

Oczywiście nie mogłam mu oznajmić, że miałam zamiar go o to poprosić, więc uśmiechnęłam się szeroko i odparłam:

- Dziękuję.

Chłopak odprowadził mnie aż na ganek (z tego względu, że wciąż lało i potrzebowałam parasola). Zatrzymaliśmy się przed drzwiami, patrząc sobie głęboko w oczy.

- To popołudnie było wspaniałe.

- Też tak uważam – uśmiechnął się zabójczo.

Pochylił się, składając na moich ustach delikatny, ale czuły pocałunek, a potem szepnął mi do ucha:

- Chcę cię jutro gdzieś zabrać. Znajdziesz dla mnie trochę czasu?

- Dla ciebie? Zawsze.






Jesteśmy już po egzaminach, więc w pełni szczęścia i radości oddajemy w wasze ręce nowy rozdział :) Liczymy, że wam się spodoba. Włożyłyśmy w niego mnóstwo serca :)
P.S. Życzymy wam udanego weekendu majowego! 
Ściskamy, Aga & Monia ♥