Rozdział XII

Muzyka

Obudziłam się z tępym łupaniem w skroni. Rozmasowałam dłonią zdrętwiały kark, krzywiąc się lekko. Wstałam z łóżka i na palcach zeszłam na dół. Miałam nadzieję, że Sara jeszcze śpi, a w kuchni znajdę jakiś środek na ból głowy. Przeszukałam wszystkie szafki, aż w końcu natrafiłam na tę z lekami. Wzięłam dwie aspiryny i zaparzyłam sobie kawy. Na szczęście macocha wciąż spała lub po prostu nie wyszła z sypialni. Przemknęłam się z powrotem do swojego pokoju. Postawiłam kubek na szafce nocnej, zakopując się w pościeli. Mimo iż usilnie starałam się nie myśleć o wydarzeniach poprzedniego dnia, wszystko wracało do mnie, gdy tylko zamknęłam oczy. Jak mogłam zrobić coś takiego? Pocałowałam chłopaka mojej najlepszej przyjaciółki. Czułam się okropnie, a pulsujący ból głowy jakby potwierdzał moją winę. Zwinęłam się w kłębek i zaczęłam przypominać sobie tamtą scenkę, która miała miejsce przed domem. Zayn przyznał, że coś do mnie czuje. Na pewno nie podobam mu się tak, jak on mi. Pewnie tylko tęsknił za Dylan i potrzebował bliskości. Z jakiegoś powodu taka perspektywa niezwykle mnie smuciła. Chciałam wierzyć, że powiedział mi to wszystko, bo naprawdę mu na mnie zależało. Jednak z drugiej strony nie wiedziałam, jak mam się zachować, kiedy zobaczę Dylan. Zawsze była ze mnie marna kłamczucha. Kiedyś chciałam wyjść na imprezę, o której mama nie wiedziała. Udawałam, że idę do Wiktorii i spędzę tam noc. Mama jednak nabrała podejrzeń, kiedy zobaczyła, jak mocno jestem umalowana.

- Na pewno wybierasz się na nocowanie do Wiktorii? – zmarszczyła brwi.

- No jasne, czemu pytasz?

- Dlatego. – Wskazała palcem moją twarz. – Nigdy nie używasz eyelinera.

- Ja… tak jakoś. Po prostu… - zaczęłam dukać.

- Tak? – zapytała niezwykle łagodnym tonem. 
I wtedy, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zwyczajnie się przyznałam. Kiedy tylko zobaczę Dylan, zaraz się wysypię. Dlaczego jestem taka szczera? Cholera, czasem chciałabym być kimś innym. Może rozmowa z nią nie zejdzie na temat Sylwestra? Sama chyba w to nie wierzysz, pomyślałam. Upiłam łyk kawy. Gorący napój rozlał się po całym moim ciele, przynosząc chwilowe ukojenie. Aspiryna również zaczynała działać. Westchnęłam głośno. W co ja się wpakowałam? Tak bardzo chciałam się komuś wyżalić. Nie mogłam liczyć na Jane – istniało ryzyko, że wygada wszystko Dylan. Sarze raz już się zwierzyłam i wciąż tego żałuję. Nagle wpadł mi do głowy wspaniały pomysł: Wiktoria! Spojrzałam na zegarek. Wskazywał 11:48. Okej, w Polsce jest godzinę wcześniej, ale moja kochana kuzynka zapewne już nie śpi. Podeszłam do biurka, wzięłam laptopa i znów wróciłam do ciepłego łóżka. Szczerze mówiąc, mogłabym w nim zostać do końca życia… Włączyłam skype’a i zadzwoniłam do Wiktorii. Na szczęście odebrała już za pierwszym razem. 
- Hej, Kwiatuszku! – krzyknęła brunetka.

- Cześć Wiki. Co u ciebie? – zainteresowałam się.
- No cóż, święta jak to święta. Zebrała się cała rodzina. Siedzieliśmy wszyscy razem, jedliśmy, gadaliśmy, rozdawaliśmy prezenty, ale brakowało nam czegoś. Ciebie i cioci. Bez was to już nie to samo – powiedziała ze smutkiem. Po chwili ciszy dodała: – A Sylwestra spędziłam w klubie ze znajomymi, jak co roku. Było wspaniale. A tobie jak się żyje w wielkim świecie?
- Święta były raczej drętwe. W zasadzie wiedziałam, że tak będzie. Nie było tej atmosfery. Jedliśmy kolację, potem ojciec zaczął przemawiać. Chciało mi się rzygać, jak go słuchałam. Co on o mnie wie? – powiedziałam.
Chciałam to z siebie wyrzucić. Wiedziałam, że mogę powiedzieć Wiktorii wszystko, tak jak ona mi. Zawsze byłyśmy jak siostry i nic się w związku z tym nie zmieniło, nawet gdy znajduję się tysiąc kilometrów od niej.
- Kwiatuszku, tak mi przykro. Wiem jaka silna jesteś i wierzę w ciebie. Myślę, że kiedyś mu wybaczysz. A teraz opowiedz mi co porabiałaś w Sylwestra!
- Właśnie… Co byś zrobiła, jakbym ci powiedziała, że się z kimś całowałam? Spodziewałam się takiej reakcji, ale mimo wszystko chciało mi się zapaść pod ziemię. Wiktoria szeroko otworzyła oczy, a szczęka opadła jej niemal do podłogi.
- Serio?! I jak było? Podobało ci się? Przystojny???
- Hej, spokojnie. Nie wszystko naraz. Owszem podobało mi się i tak, Wiki, jest bardzo przystojny.
- A czujesz coś do niego?
- Tak mi się wydaje. – Nie zamierzałam mówić jej, że każda komórka w moim ciele krzyczała:
Oczywiście, że tak! Jestem w nim zakochana po uszy!
- Jeny, ale się cieszę. Może to ci pomoże… no wiesz
- Wiki, to jest bardziej skomplikowane, niż ci się wydaje.
- To znaczy? - 
On… ma kogoś. – Zagryzłam wargę, wpatrując się w ekran. Tym razem
Wiktoria zaczęła się krztusić i kaszleć, jednak szybko się opanowała.
- Nie ściemniasz? I co teraz zrobisz?
- Nie mam pojęcia. Liczyłam, że ty mi pomożesz – westchnęłam.
- A ten chłopak, on cię lubi?
- Mhm – odparłam, przygryzając paznokieć.
- No to ja nie widzę żadnego problemu, Kwiatuszku – uśmiechnęła się szelmowsko.
- Jego dziewczyna jest moja przyjaciółką – wyznałam i natychmiast zacisnęłam powieki. Po kilku sekundach otworzyłam jedno oko, a kiedy zobaczyłam poważne spojrzenie Wiktorii, otworzyłam też drugie.
- Musisz jej powiedzieć. Ty albo on. Wiedziałam, że to powie, ale w duchu liczyłam na jakąś inna radę.
- Przecież ona mnie znienawidzi. – Ukryłam twarz w dłoniach.
- Jeśli jej nie powiesz, znienawidzisz samą siebie – przyznała.
- Przemyślę to – obiecałam.
- Muszę lecieć, mama mnie woła. Trzymaj się, kochanie! – Przesłała mi w powietrzu całusa, a ja się uśmiechnęłam.
- Pa, Wiki. Niedługo się odezwę.
Gdy weszłam do salonu, Sara oglądała telewizję. Ojciec jeszcze nie przyjechał, więc prawie cały dzień siedziała sama w domu. Nie widziałam, żeby gdzieś wychodziła.
- Sophie, posiedzisz trochę ze mną? Kiwnęłam głową i usiadłam obok kobiety, częstując się popcornem, który trzymała na kolanach. Po kilku minutach oglądania jakieś komedii romantycznej, Sara zaczęła:
- Dobrze się wczoraj bawiłaś?
- Świetnie. A ty? – powiedziałam, chcąc odciągnąć od siebie uwagę.
- Nie za bardzo. Włączyłam telewizor i nalałam lampkę wina. Nie zdałam sobie sprawy, że zasnęłam dopóki nie usłyszałam jak czyjś samochód podjeżdża pod nasz dom. Zobaczyłam, że z niego wysiadasz, a zaraz za tobą Zayn.
- Znasz go?
- Tak, John prowadzi interesy z jego ojcem. Często spędzamy czas razem z Yaserem i Patricią. Zayna znam od roku. To bardzo miły i czarujący chłopak. Więc… Lubisz go?
Każda część mojego ciała, każda komórka krzyczała: „ Czy lubię? Kobieto, ja się w nim nieodwołalnie zakochałam i nie wiem co mam z tym zrobić” Zamiast tego z moich ust wydobyło się:
- Tak, jesteśmy przyjaciółmi.
- Tylko? Nic więcej?
- Widziałaś wszystko? – Zabrzmiało to bardziej jak pytanie niż stwierdzenie.
- Uwierz mi. Nie podglądałam was. Po prostu się przebudziłam i spojrzałam w okno. Powiedz mi tylko: chciałaś, żeby to się stało?
- To bez znaczenia czy chciałam, czy nie. On jest zajęty. – Ostatnie zdanie wyszeptałam.
Nie mogąc dłużej znieść świdrującego spojrzenia Sary, szybko pobiegłam na górę.

 ***

 Zatrzymałam się kilkanaście metrów przed wejściem do szkoły. Czułam się, jakby ceglany budynek napierał na mnie całym swoim ciężarem. Bałam się, że wszyscy już wiedzą, co się stało w Sylwestra. Okropnie mdliło mnie w żołądku, a drewniane drzwi wydawały się dziesięć razy cięższe niż zwykle, kiedy je pchałam. Opanuj się, powtarzałam sobie. Wzięłam głęboki wdech i ruszyłam w kierunki swojej szafki. Wyjęłam podręcznik do chemii, a potem pomknęłam do odpowiedniej Sali. Louis jak zwykle już na mnie czekał.

- Hej, jesteś jakoś wcześnie – zawołał na powitanie.

- Tak, mam dzisiaj dużo energii – wysiliłam się na uśmiech. Widocznie nie wiedział, co zaszło między mną a Zaynem. Nie zamierzałam zatem tego psuć i rozluźniłam się nieco. Chwilę później zadzwonił dzwonek i do klasy weszła pani Reynolds, wiecznie radosna, pulchna kobieta.

- Dzień dobry. Mam dla was ambitne zadanie na dziś. Przeprowadzicie mały eksperyment. - Kiedy zaczęła nam wszystko skrupulatnie tłumaczyć, Louis poszedł po odpowiednie składniki i dwa fartuchy. - Pamiętajcie tylko o zachowaniu proporcji. To jest najważniejsze! Włożyłam ochronne ubranie i zabraliśmy się do pracy.

 - Sophie, słyszałam, że Sylwester u Malika wypadł nieźle – rzuciła pracująca stolik dalej Alice Tate. Nie znałyśmy się zbyt dobrze, chemia była naszą jedyną wspólną lekcją. Nie rozumiałam więc, o co może jej chodzić.

- W sumie tak – odpowiedziałam ostrożnie.

 - Szkoda, że mnie tam nie było. Mogłabym zobaczyć to i owo na własne oczy – westchnęła.

 Tym razem w mojej głowie zapaliła się czerwona lampka. Ona wie, pomyślałam natychmiast. Czyżby Zayn zdążył rozgadać to całej szkole w ciągu dwóch dni? Mogłabym zobaczyć to i owo na własne oczy. Przecież nie musiało chodzić jej o mnie i Malika. Na tej imprezie działo się mnóstwo rzeczy. Poza tym Louis o niczym nie wiedział. Kamień spadł mi z serca. Jeżeli Zayn nie powiedział o niczym Lou, niemożliwe by wygadał się Alice, której niemal nie znał. Chyba że… Dylan. Być może Zayn postanowił z nią porozmawiać z samego rana, a ona wyżaliła się Alice. Szybko odepchnęłam od siebie te myśli. Nie zrobiłby tego za moimi plecami. Prawda?

- Sophie! - Spanikowany głos Louisa przywrócił mnie do rzeczywistości. Spojrzałam na nasz stolik i wydałam krótki okrzyk. Świetnie. Zapomniałam, że wlewam do probówki kwas, który kipiał teraz i zalewał ławkę. Przechyliłam szybko fiolkę, ale niestety nie mogłam już naprawić szkód. Pani Reynolds kazała mi i Louisowi zostać po lekcji i posprzątać bałagan.

 - Przepraszam. To moja wina. Dam sobie radę, nie przejmuj się.

 - Nigdzie się nie wybieram. Daj spokój każdemu może się trafić gorszy dzień.
 Albo gorsze całe życie, pomyślałam z ironią. Kiedy w końcu stolik lśnił czystością, nauczycielka pozwoliła nam wyjść. Przeprosiłam Louisa jeszcze tysiąc razy, ale on cały czas odpowiadał:

 - Nie ma sprawy, wyluzuj.

Przez kilka następnych lekcji trochę się uspokoiłam. Przestałam się zadręczać myślami o Zaynie, a starałam się skupić na zajęciach. Potem nadszedł jednak lunch i całe moje opanowanie ulotniło się w jednej sekundzie. Wzięłam sobie mrożoną herbatę (w życiu, nie byłabym w stanie niczego przełknąć). Niepewnie usiadłam przy naszym stoliku, starając się nie patrzeć na pozostałych. Trwało to chwilę, bo później…

- Sophie! – krzyknęła podekscytowana Dylan, zarzucając mi ręce na szyję.

 - Dylan – wyszeptałam. Strach momentalnie zmroził mi krew w żyłach. Dziewczyna musiała to chyba zauważyć, bo zapytała:

 - Wszystko w porządku? Niedobrze ci?

Pokręciłam przecząco głową, ale usiadłam i pociągnęłam łyk herbaty. Chłodny napój trochę mi pomógł, wciąż jednak nie mogłam się zmusić, by spojrzeć Dylan w oczy. Co ja sobie w ogóle myślałam, całując jej chłopaka? Rudowłosa jest niezwykle sympatyczną i miłą osobą, ale pamiętam jak kiedyś zasztyletowała spojrzeniem jakąś pierwszoklasistkę tylko dlatego, że uśmiechnęła się do Zayna. Poczułam w żołądku takie mdłości, iż tylko cudem nie zwymiotowałam. Wymamrotałam szybko:

 - Muszę wyjść na zewnątrz.

Wybiegłam szybko ze stołówki, nawet nie oglądając się za siebie. Opadłam na ławkę, znajdującą się najbliżej drzwi i próbowałam opanować oddech. Wdech – wydech, wdech – wydech. Na dworze było okropnie zimno, góra kilka stopni, ale nie przeszkadzało mi to. Po kilku minutach zaczęłam się uspokajać, ale wtedy ze szkoły wyszedł Zayn. Miał na sobie dopasowane ciemne dżinsy i niebieską bluzę – tę samą, którą mi pożyczył, kiedy zgubiliśmy się w lesie. Odepchnęłam wspomnienia na bok i chrząknęłam.

 - Strasznie tu zimno. Chodź do środka – odezwał się, przysiadając obok mnie.

 - Nie chcę. Jest okay. – Dolna warga zadrżała mi jednak, więc szybko ja zagryzłam.

 - Pogadamy? – zapytał łagodnie. Pokręciłam głową.

 - Nie, Zayn.

 - Dlaczego? Przecież dobrze wiesz, że nie uciekniesz przed tym, co się stało.

 - Nie mogę. Ona… Jest taka szczęśliwa.

 - Wiem, że nie chcesz jej skrzywdzić i uwierz mi, ja też nie chcę, ale musimy wyznać jej prawdę.

 Zayn chwycił delikatnie moje dłonie i zaczął energicznie je pocierać. Po moim ciele rozlało się rozkoszne ciepło, więc przez chwilę mu na to pozwalałam.

 - Złamiesz jej serce – szepnęłam łamiącym się głosem.

Nie miałam odwagi, by na niego spojrzeć, więc uniósł mój podbródek i mnie do tego zmusił.

 - Nie żałuję tego, co ci powiedziałem, Sophie.

 Jego szczerość spowodowała, że w moim brzuchu rozszalało się tysiąc motyli.

 - A ja tego, że cię pocałowałam – odparłam w końcu tak cicho, że nie wiedziałam czy usłyszy.

 On jednak uśmiechnął się do mnie czule i zawinął mi za ucho zbłąkany kosmyk włosów. Potem powoli szepnął mi do ucha:

 - Chcę być z tobą.

 - Ale… - wychrypiałam, jednak Zayn nie czekał dłużej. 
Pocałował mnie z taką siłą i pasją, że z mojej głowy wyparowały wszelkie myśli. Jego usta błądziły po moich, rozpalając mnie od środka. Zayn przyciągnął mnie mocniej do siebie, a ja zatopiłam palce w jego włosach. Był taki ciepły. Tak niewiarygodnie ciepły, podczas gdy ja byłam taka zimna przez całą jesień. Wokół nas szalała wichura, plącząc moje włosy. W ogóle mnie to nie obchodziło. W jego ramionach czułam się bezpieczna. Zrozumiałam, że podświadomie czekałam na tę chwilę od Sylwestra. Szumiało mi w uszach, ale w myślach powtarzałam tylko: Zayn…

 - Co tu się dzieje?!

Nie od razu rozpoznałam ten głos. W głowie miałam kompletną pustkę i przez chwilę wydawało mi się, że Zayn przerobił mój mózg na papkę. W końcu jednak dotarło do mnie, że w drzwiach stoi Dylan, wściekle mi się przypatrując.






  No i mamy kolejny rozdział Dylan się dowiedziała... Jak myślicie? Będzie rozróba? 
P.S. Założyłyśmy Sophie twittera, na którego serdecznie was zapraszamy: 
 https://twitter.com/kwiatek_england
Chcemy jeszcze tylko pogratulować Ewie, której urodziła się córeczka. Życzymy szczęścia i cierpliwości :*
Pozdrawiamy, Aga & Monia ♥