Rozdział VIII

Muzyka

Mimo, że ślub zaczynał się dopiero o czternastej, dziewczyny wstały wcześnie rano. Nie wiedziałam do końca po co, ale gdy Dylan skończyła robić Jane makijaż, zrozumiałam.
 - Ruszaj się, Sophie! - zawołała blondynka, patrząc na mnie ze zdziwieniem. No tak, wciąż byłam w piżamie, a moje włosy sterczały w każdym możliwym kierunku. Ziewnęłam przeciągle, zasłaniając usta dłonią i udałam się do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, włożyłam dżinsy i szary top, a potem dołączyłam do podekscytowanych dziewczyn. 
 - Nie wierć się tak, Jane! - rozzłościła się Dylan, próbując po raz trzeci upiąć dziewczynie włosy.
 - Przepraszam, po prostu nie mogę się już doczekać.
 - Tak jak my wszystkie, a ja wciąż jestem w rozsypce! - warknęła, wskazując swojego niesfornego koka.
 - Spokojnie, mamy jeszcze dużo czasu - oznajmiłam, przyglądając się biżuterii leżącej na komodzie. Od razu rzuciły mi się w oczy  kremowe kolczyki,  w kształcie kuleczek.
 Stwierdziłam, że idealnie pasowałyby do mojej fryzury.
 - Pożyczyłabyś mi je, Dylan? - zapytałam, biorąc ozdobę do ręki.
 - Jasne, nie mam zamiaru ich wkładać. Mogę ci teraz zrobić makijaż i fryzurę? - przewróciła oczami ze zniecierpliwieniem.
 - Tak, proszę pani - odpowiedziałam, grzecznie siadając przed lustrem. Po dość długim czasie (czułam jakby to trwało co najmniej kilka dni) dziewczyna skończyła swoje dzieło. Musiałam przyznać, że spisała się na medal, bo wyglądałam oszałamiająco. Moje oczy były pięknie podkreślone, dzięki eyelinerowi Dylan, a usta delikatnie połyskiwały. Włosy miałam upięte tak, jak wczorajszego wieczoru, a pożyczone od Evans kolczyki dopełniały całości.
- Wyglądasz prześlicznie, Sophie - uśmiechnęła się Jane.
- Dziękuję Dylan, jesteś wspaniała - stwierdziłam z radością.
Zauważyłam w jej szarych oczach wesołe iskierki, gdy powiedziała:
- Ok, "Pani Wspaniała" musi się zająć sobą.
Wszystkie parsknęłyśmy śmiechem, a kiedy rudowłosa skończyła, zeszłyśmy na dół, by coś zjeść.
- Ojej, jak pięknie wyglądacie dziewczynki - powitała nas pani Evans, unosząc kąciki ust.
- To wszystko zasługa twojej cudownej córki, Lily - ogłosiła Jane, a mnie zamurowało. Lily? Naprawdę tak się do niej zwróciła? 
- Patrzysz na mnie, jakbyś zobaczyła ducha, Soph. Każdy mówi do mamy Dylan po imieniu.
- Och, zapomniałam ci o tym powiedzieć. Przepraszam - zachichotała rudowłosa, a jej mama obdarzyła mnie delikatnym uśmiechem. 
- Nie musisz się wstydzić. Po prostu nie lubię, gdy mówi się do mnie "pani".
Po chwili usiadłyśmy przy stole, gdzie leżało już mnóstwo jedzenia. Ochoczo się za nie zabrałyśmy, zastanawiając się przy okazji, jaką Gemma może mieć suknię. Dylan obstawiała prostą, białą bez ramiączek, natomiast Jane upierała się przy długim trenie i kolorze ecru. Około południa postanowiłyśmy włożyć nasze sukienki. Starałyśmy się to robić jak najdelikatniej, by nic im się nie stało. Potem wsunęłam na nogi wysokie, białe szpilki. Odetchnęłam głęboko i spojrzałam w lustro. Z wrażenia na chwilę odebrało mi mowę. Nigdy się nie spodziewałam, że mogę wyglądać tak atrakcyjnie. Pomyślałam o mamie. Dałabym wszystko, by mogła mnie teraz zobaczyć. Uśmiechnęłaby się szeroko i powiedziała jaka jestem piękna. Zaczęłam gwałtownie mrugać powiekami, bo do oczu napłynęły mi łzy. Dylan chyba by mnie zabiła, gdyby rozmazał mi się makijaż. Po chwili ucisk w żołądku zelżał, a ja wypuściłam wstrzymywane powietrze. 
- Hej, zróbmy sobie zdjęcie - poprosiła Jane, wyjmując z torby aparat cyfrowy.
- Tak! Postawię je sobie na szafce nocnej - pisnęłam, a dziewczyny się roześmiały.

***

Chłopaki przyjechali po nas kilkanaście minut później, więc Dylan pobiegła na dół, by otworzyć im drzwi. Usłyszałam krótkie przywitanie i ruszyłam w stronę schodów. Miałam nadzieję, że nie wyłożę się w tych butach. Powoli stawiałam krok za krokiem, aż zobaczyłam na dole wszystkich przyjaciół. Od razu go dostrzegłam. Stał oparty o ścianę w eleganckim czarnym garniturze, który idealnie opinał jego ciało. Czarne włosy jak zwykle miał idealnie ułożone i wyglądał cholernie seksownie. W dodatku spojrzał w moją stronę z lekkim zdziwieniem, skanując mnie swoimi przenikliwymi, brązowymi oczami. Poczułam, że oblewam się rumieńcem, więc zagryzłam dolną wargę. Nie można wyglądać tak idealnie!

- Hej, Sophie! Wyglądasz fantastycznie – zawołał Louis, gdy w końcu zeszłam ze schodów.

- Dziękuję – odparłam, zerkając przelotnie na Zayna. 

Niestety zaczęłam tego żałować, kiedy okazało się, że wciąż świdruje mnie wzrokiem. Dlaczego się tak patrzy? Coś nie tak z moim wyglądem? Obciągnęłam nerwowo sukienkę, ale usłyszałam tylko ciche parsknięcie. Nie miałam czasu zastanowić się nad jego znaczeniem, ponieważ wyszliśmy z domu i załadowaliśmy się do samochodów. Dojechaliśmy pod ogromny, gotycki kościół pół godziny przed czasem. Weszliśmy do środka i zajęliśmy wolne miejsca na tyle. Obok mnie usiadł Liam, a z drugiej strony miałam Jane. Chwilę później dostrzegliśmy na pierwszej ławce Harry'ego z rodziną, więc z uśmiechem pomachałam mu ręką. Brunet uniósł kąciki ust i skinął głową. W szybkim tempie cały kościół się zapełnił. W końcu do księdza stojącego na środku podszedł wysoki, przystojny blondyn. Ubrany był w idealnie skrojony garnitur, a w klapę marynarki miał wsuniętą czerwoną różę. Mogłabym przysiąc, że to właśnie był narzeczony Gemmy, Tom. Stanął obok duchownego, prawdopodobnie trochę się denerwując. Jednak minutę później uśmiechnął się szeroko w stronę wejścia, a wszystkie spojrzenia natychmiast się tam skierowały. Do środka weszli właśnie Gemma i jej ojciec. Brązowowłosy mężczyzna w średnim wieku dumnie podał ramię swojej córce i puścił do niej oko. Gemma uśmiechnęła się do niego z radością, chwytając go pod rękę. Miała śnieżnobiałą, szeroką suknię bez ramiączek. Była obszyta koronką i prezentowała się wspaniale. Muszę przyznać, że trochę jej zazdrościłam, gdy szła środkiem kościoła wśród taktów marsza weselnego. Dotarła do Toma, uniosła lekko kąciki ust, a on wpatrywał się w nią z zachwytem. Ksiądz zaczął przemawiać, aż w końcu nadszedł czas przysięgi małżeńskiej. Narzeczeni przyrzekli, że będą się kochać i wspierać do śmierci, a symbolem tego, stały się dwie złote obrączki. Kapłan ogłosił młodych mężem i żoną, a Tom z uwielbieniem wpił się w usta Gemmy. Burza oklasków i okrzyków rozbrzmiała w całym kościele. Kątem oka spostrzegłam łzy spływające po policzkach pani Styles. Harry spojrzał na matkę z lekkim rozbawieniem i wyciągnął z kieszeni paczkę chusteczek. Po wzruszającej ceremonii goście zaczęli składać nowożeńcom życzenia. Cieszyłam się, że mam obok siebie przyjaciół, bo sama chyba bym sobie nie poradziła. 
- Wszystkiego najlepszego, kochani! Pokaż mu, kto powinien rządzić w tym związku, Gem - szepnęła Dylan z chytrym uśmieszkiem tak, by Tom mógł to usłyszeć.
Kiedy do nich podeszłam bardzo się zestresowałam, ale panna młoda wybawiła mnie z opresji:
- Hej, Sophie! Przedstawiam ci mojego męża, Toma - powiedziała, smakując to słowo na języku.
- Bardzo mi miło. Życzę wam dużo szczęścia - powiedziałam, przytulając ich. 
Gdy goście rozeszli się do samochodów, wsiadłam do toyoty Liama. Podjechaliśmy pod uroczy budynek w stylu barokowym, a Jane wytłumaczyła mi, że tutejszą salę balową, można wynajmować na różne okazje. Weszliśmy do ogromnego pomieszczenia, gdzie czekały już ustawione odpowiednio stoły, a orkiestra przygrywała coś cicho na specjalnym podeście. Na końcu sali zauważyłam wielki kominek, gdzie buchał ogień, a całość utrzymana została w jasnym świetle kryształowego żyrandola. Poczekaliśmy aż przyjedzie młoda para, a potem wszyscy wzięli kieliszki z szampanem i wznieśli za nią toast. Usiedliśmy przy wolnym stole i niemal od razu zostało wniesione pierwsze danie. Jedzenie było naprawdę pyszne, więc szybko napełniłam swój talerz innymi specjałami, które przede mną leżały.
- Panie i panowie, teraz zapraszamy na pierwszy taniec naszych nowożeńców - zagrzmiał głos jednego z wokalistów. 
Tom złapał Gemmę za rękę i z uśmiechem poprowadził ją na środek parkietu. Dziewczyna spojrzała na niego z miłością. W międzyczasie orkiestra zaczęła przygrywać spokojną melodię, więc młoda para zaczęła wirować po sali. Wyglądali naprawdę uroczo. Muzyka zmieniła rytm na szybszy i do nowożeńców zaczęli dołączać kolejni ludzie. Dylan bez wahania porwała Zayna na parkiet, a za nimi ruszyli Liam, Louis i Jane.
- Chodź, Sophie. Musimy się trochę zabawić. - Niall posłał mi szelmowski uśmiech, więc wstałam i za nim poszłam.
Tańczyliśmy przez dłuższy czas, mocno się przy tym wygłupiając. Potem zamieniliśmy się partnerami. Louis zachowywał się trochę spokojniej, za to Liam opowiadał mi, jak kobiecie z doczepianym kokiem spadła peruka. Nic nie mogłam na to poradzić, że parsknęłam śmiechem, chociaż nie powinnam. W końcu każdy z nas ledwo łapał oddech, więc wróciliśmy do stołu, by trochę odpocząć. 
- Co, już nie tańczycie? - zapytał Harry z rozbawieniem, przysiadając się do nas.
- To się nazywa zmęczenie, Styles - ogłosiła Dylan, a brunet parsknął śmiechem.
- Dobra, więc może ty, Sophie? - zwrócił się do mnie.
- Jasne, bardzo chętnie.
Po kilku piosenkach wróciłam do naszego stołu. Gdy tylko Dylan nas zobaczyła, zerwała się z miejsca, oznajmiając Harry'emu:
- Dobra, teraz mogę się bawić. Niestety mój chłopak poszedł na papierosa, więc czy zechcesz...?
Harry z uśmiechem skinął głową, znikając z rudowłosą w tłumie. Napiłam się wody, odkrywając, że nikogo nie ma w pobliżu. Wszyscy musieli świetnie się bawić na parkiecie.
- Dlaczego tu sama siedzisz? – Z zamyślenia wyrwał mnie głos Zayna, który opadł na najbliższe krzesło.
- Odpoczywam.
- No tak, po tym szaleństwie z Horanem wcale ci się nie dziwię – powiedział z drwiną w głosie.
Wyłapałam, że muzyka znowu się zmieniła. Teraz leciało coś wolnego, idealnego dla zakochanych. Nagle Zayn stanął przede mną z wyciągniętą dłonią.
- Zatańczysz ze mną, Sophie? – zapytał po prostu.
Spojrzałam na niego, czując lekki ucisk w żołądku. 
- Jasne.
Podałam Mulatowi dłoń, a on poprowadził mnie na środek parkietu. Jedną ręką objął mnie w talii, palce drugiej zaś, splótł z moimi. Zaczęliśmy wirować po wielkiej sali. Cały świat jakby przestał istnieć, w tej chwili nic innego się dla mnie nie liczyło. Zayn przysunął mnie bliżej siebie, ani na chwilę nie odrywając ode mnie wzroku. Pochylił się lekko i szepnął mi do ucha:
- Pięknie wyglądasz.
Musnął przy tym wargami moją szyję, a mnie przeszły elektryzujące dreszcze. Posłałam mu spojrzenie spod rzęs, zatracając się w jego widoku. Ten prosty, długi nos, pełne, malinowe usta i zniewalające, brązowe oczy, którym nie oparła by się żadna dziewczyna. Zaczerpnęłam głęboko powietrza. Do moich nozdrzy natychmiast dotarł zapach wody kolońskiej i dymu papierosowego. Jego zapach. Poczułam, że robi mi się słabo, a nogi mam jak z waty. Co ty ze mną robisz, Zayn? Chłopak zaczął kreślić kółka na moich plecach, wciąż przeszywając mnie swoimi czekoladowymi tęczówkami. Uśmiechnął się chytrze, jeszcze bardziej się do mnie przysuwając. Poczułam, że dotykam jego twardego torsu i przyłapałam się na tym, że zastanawiam się, jak wygląda bez koszuli. Objęłam go rękami za szyję, a Zayn mruknął cicho. Policzki paliły mnie od napływającej krwi, ale nie mogłam przestać się w niego wpatrywać. Cholera, dlaczego jest taki przystojny? Nawet się nie obejrzałam kiedy piosenka się skończyła i chłopak lekko się ode mnie odsunął. Zrobiło mi się smutno, że to już koniec. W tej chwili nie byłam skłonna wypowiedzieć choćby słowa. Co mi odbiło, przecież tylko tańczyliśmy! Zayn nawet nie próbował ukryć rozbawienia, kiedy wracaliśmy do naszego stołu. Poczułam się upokorzona swoją słabością. Pewnie wyglądałam jak jakaś napalona małolata. Cholera, co on sobie teraz o mnie pomyśli! Nie mogłam jednak spokojnie tego rozważyć, bo dołączyła do nas reszta przyjaciół, informując, że chcą już wracać do domu.

***

Gdy dotarłam do Belgravii była godzina dwudziesta pierwsza. Szybko weszłam do środka i zdjęłam buty, ponieważ chodzenie w szpilkach przez kilka godzin dało mi się we znaki. Bardzo bolały mnie stopy, a w dodatku byłam okropnie zmęczona. Zauważyłam w salonie delikatne światło, wiec postanowiłam przywitać się z ojcem i macochą.

- Zosiu, ślicznie wyglądasz. Jak tam na weselu? - zapytał ojciec gdy wsunęłam się do pokoju.

- Świetnie się bawiłam. Siostra Harry'ego, Gemma i jej mąż są bardzo sympatyczni. Co oglądacie? - Wskazałam głową na telewizor.

- Jakąś komedię - odpowiedziała Sara.

Nie mogłam się powstrzymać i ziewnęłam przeciągle, a ojciec natychmiast zapytał:

- Zmęczona? Idź na górę, połóż się. 

Skinęłam głową, ruszając do swojego pokoju. Weszłam do łazienki, zmyłam z siebie makijaż i przebrałam się w fioletową piżamę w kratę. Położyłam się do łóżka. Czekałam, ale sen nie przychodził. Ciągle myślałam o nim. Nie mogłam zapomnieć tego, jak razem tańczyliśmy. W jego ramionach czułam się niesamowicie. Do tego te idealne, brązowe tęczówki wpatrujące się we mnie...Spojrzałam na zegarek. Już po dwudziestej trzeciej. Wstałam z łóżka i wyciągnęłam szkicownik. Jedyne co mogłam w tej chwili zrobić, to chwycić ołówek, przypominając sobie każdą iskierkę w oczach Zayna. Kiedy skończyłam, byłam wycieńczona, więc szybko zasnęłam, myśląc o tym idealnym, czarnowłosym chłopaku. Wciąż nie chciałam przyznać, że jakimś sposobem wkradł się do mojego serca.






Być może stwierdzicie, że ten rozdział jest krótszy, ale to tylko takie wrażenie. Mamy nadzieję, że się wam spodoba, bo uważamy go za przełomowy :) Jesteśmy niesamowicie szczęśliwe z powodu tylu komentarzy, więc apelujemy: piszcie je dalej! :) Nie wiemy tylko, dlaczego jest tak mało obserwatorów, skoro sporo osób czyta naszego bloga...
P.S. Kochani, dzisiaj są walentynki. Z tej okazji chcemy wam życzyć dużo miłości i szczęścia. My ze swojej strony przesyłamy tysiące całusów i ściskamy każdego ;**
Kochamy was, Aga & Monia  ♥