Rozdział VI

Muzyka

- Nie denerwuj się, zaraz zadzwonię do któregoś z chłopaków. - Zayn sięgnął ręką do kieszeni spodni, jednak natrafił na pustkę. Jego oczy szerzej się otworzyły, kiedy zrozumiał, że nie znajdzie telefonu. - Cholera! Przepraszam, Sophie. Zostawiłem komórkę w domku, masz może swoją?

- Faceci - wycedziłam przez zaciśnięte zęby. - Jasne, że mam.

Wyjęłam z dżinsów swojego iPhona i wybrałam numer Jane. Niestety usłyszałam tylko głos operatora, że wyzywany abonent jest poza zasięgiem sieci. Poczułam nieprzyjemny skurcz w żołądku.

- Nie mogę się z nikim skontaktować, bo nie ma tu zasięgu! - niemal wykrzyczałam drugą część zdania.

- Spokojnie, coś się wymyśli - stwierdził po chwili.

- Niby co?

- Możemy rozpalić ognisko, chłopaki już nas pewnie szukają. Jak mogliby nie zauważyć takiego znaku?

- Warto spróbować, niedługo zapadnie zmrok - chciałam wstać, ale poczułam silny ból w prawej kostce.

Zayn najwyraźniej zauważył grymas na mojej twarzy, bo powiedział spokojnie:

- Sam to zrobię, ty się nie ruszaj.

Mimo że chciałam mu pomóc, postanowiłam posłuchać i zostać na miejscu. Z moją zwichniętą kostką tylko bym wszystko opóźniała. Obserwowałam jak Mulat zbiera gałęzie w jedno miejsce, a następnie wyjmuje z kieszeni zapalniczkę. Niektórych mógłby zdziwić fakt, że chłopak zapomniał wziąć komórkę, ale pamiętał o zapalniczce, jednak nie mnie. Wiedziałam o jego zamiłowaniu do nikotyny.

- Co zrobimy, jeśli nas nie znajdą? - zapytałam ostrożnie. Zayn westchnął głośno i spojrzał na mnie swoimi czekoladowymi tęczówkami. Cieszyłam się, że siedziałam, bo w przeciwnym razie nogi by się chyba pode mną ugięły. 

- Posłuchaj, Sophie. Ten las nie jest aż taki duży. Prędzej czy później nas znajdą.

Gdy skończył mówić, gdzieś w oddali usłyszałam wycie wilka. Momentalnie dostałam gęsiej skórki, a po plecach przeszedł mnie dreszcz.

- Oby wcześniej, niż później - mruknęłam.

Malik w końcu dopiął swego i zaczęły przede mną tańczyć żółto-czerwone płomienie. Wpatrywałam się w ogień przez dłuższą chwilę, a potem przerwałam ciszę:

- O czym myślisz?

- O Rocky'm. Nie wiem, co się z nim dzieje. Mam nadzieję, że nic mu się nie stało.

Dopiero wtedy przypomniało mi się, dlaczego tu jesteśmy. Zrobiło mi się głupio, więc zaczerpnęłam głęboko powietrza i powiedziałam:

- Przepraszam, Zayn. To moja wina. Za daleko z nim odeszłam.

- Nie, wcale nie. To się mogło zdarzyć każdemu - odparł niskim głosem.

- Ale zdarzyło się mi! Wiesz dlaczego? Bo mam pecha i tyle! - zawołałam nieco histerycznie.

- Dlaczego tak myślisz?

- A dlaczego mam tak nie myśleć? Moja mama zginęła, ojciec będzie miał dziecko ze swoją kochanką i na dodatek zgubiłam twojego psa. - Niestety przy ostatnim słowie głos mi się załamał, a do oczu napłynęły łzy. Próbowałam się opanować, ale mi się to nie udało, bo po chwili poczułam, że mam mokre policzki. Cholera!

- Hej, Sophie - usłyszałam łagodny głos Malika. - Nie myśl tak. To nie jest twoja wina.

Pociągnęłam nosem, bawiąc się długimi rękawami bluzy.

- Spójrz na mnie - powiedział, chwytając mnie lekko za brodę i unosząc ją tak, bym widziała jego oczy. - Życie nie zawsze daje nam to, czego chcemy. Musimy umieć sobie z tym radzić. W przeciwnym razie, nigdy nie zaznamy szczęścia.

Otarł kciukiem moje łzy i uśmiechnął się rozbrajająco.

- Wiesz, o co mi chodzi?

Skinęłam głową, zatapiając się w jego brązowych tęczówkach. Stwierdziłam, że zdecydowanie mają właściwości hipnotyzujące.

- Czyli koniec z płaczem, tak? - Przytulił mnie do siebie, kreśląc kółeczka na moim ramieniu. W ramionach Zayna czułam się bezpiecznie, żadne wycie wilków nie miało znaczenia. Po jakimś czasie usłyszałam głosy gdzieś w oddali, a Malik natychmiast podniósł głowę.

- Zayn! Sophie! - wołały dziewczyny.

Mulat zerwał się z miejsca i krzyknął:

- Tu jesteśmy!

W końcu między drzewami dostrzegłam rude włosy Dylan oraz grupkę ludzi, którzy za nią szli.

- Całe szczęście, że nic wam się nie stało - powiedziała, oddychając z ulgą.

- Niepotrzebnie panikowałaś - odparł Zayn, całując ją w usta. Nie wiem czemu, ale trochę mnie to zabolało. Co się z tobą dzieje, Zośka? Opanuj się, zganiłam się w myślach.

- Znaleźliśmy też drugą zgubę. Spójrz, Zayn. - Jane podeszła do ogniska z szerokim uśmiechem, a u jej boku dreptał wielki labrador.

- Rocky! - Malik ucieszył się, widząc psa całego i zdrowego, i zaczął go głaskać.

- Dobra, chodźmy stąd - powiedział Niall.

- Tylko zagaście ognisko - przypomniała Jane.

Chłopaki zrobili, jak radziła blondynka i ruszyli w drogę powrotną.

- Poczekajcie chwilę! - zawołał Zayn. - Niektórzy tu są dosyć niezdarni - spojrzał na mnie z drwiącym uśmieszkiem.

- Ale kiedyś nauczą się chodzić - odpowiedziałam mu, pokazując język jak małe dziecko. Chłopak parsknął śmiechem i przerzucił mnie sobie przez ramię, nie czekając na pozwolenie. Waliłam go pięściami po plecach, próbując opanować wesołość.

Po kilkunastu minutach bez żadnego problemu wróciliśmy do domku. Louis otworzył nam drzwi, a Zayn wniósł mnie do środka i usadził na fotelu.

- Co ci się właściwie stało, Soph? - zapytał przejęty Liam.

- Przewróciłam się i zwichnęłam kostkę.

Dylan przyniosła z kuchni apteczkę i popatrzyła na mnie z politowaniem:

- Bardzo boli?

- Nie jest aż tak źle, da się wytrzymać - zapewniłam ją, choć nie była to do końca prawda.

- Pokaż, opatrzymy to - powiedział z delikatnym uśmiechem Louis. Nałożył na moją spuchniętą nogę warstwę jakiegoś żelu, a potem dokładnie ją zabandażował.

- Dzięki, jesteś w tym dobry - powiedziałam.

- Robiłem kurs pierwszej pomocy - wyszczerzył zęby. 

- To co z kolacją? - zapytał Niall.

- Już gotowa, możemy jeść - odparł Harry, wnosząc do salonu dwa wielkie półmiski spaghetti. - Specjalność szefa kuchni! Mam nadzieję, że będzie smakowało.

Nałożył na talerz sporą porcję i podał mi z uśmiechem, który uwydatniał jego słodkie dołeczki. Uniosłam w gorę kąciki ust i skosztowałam dania. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy z tego, jaka jestem głodna. Pochłonęłam wszystko w kilka minut, a później wzięłam dokładkę.

- Ktoś tu docenia twój talent kulinarny, Styles - roześmiała się Dylan.

- Zawsze wiedziałem, że zrobię karierę w tej dziedzinie - Chłopak dumnie uniósł brodę.

Po kolacji dziewczyny poszły zmywać naczynia, a Niall podłożył drewno do kominka. W końcu wszyscy rozsiedli się wygodnie w salonie, obserwując trzeszczący w kominku ogień.

- Nudzi mi się. Zagrajmy w coś - jęczał Harry.

- Mogą być karty? - zapytał przyjaciela Liam.

Ten pokiwał tylko głową i usiadł przy stole.

- Ja odpadam, wolę tu posiedzieć z Rocky'm - poinformował Zayn, drapiąc czworonoga za uszami.

- To świetnie, bo muszę oddać w poniedziałek twój porter panu Cruise'owi, a nawet go nie ruszyłam - oznajmiłam, nie pytając go o zgodę.

Malik przewrócił oczami i westchnął:

- No dobra, mogę ci przez jakiś czas pozować.

- Świetnie! Poczekaj, pójdę tylko na górę po szkicownik i ołówek. - Spróbowałam wstać, ale moją kostkę ogarnął przenikliwy ból. Z grymasem na twarzy znów usiadłam na poduszce przy kominku.

- Chcesz pogorszyć swój stan? Siedź tu, ja przyniosę wszystko, czego potrzebujesz - powiedział podenerwowany Zayn.

Po chwili wrócił na dół i podał mi zeszyt wraz z przyborami.

Usłyszałam dobiegający z kuchni śmiech Liama oraz zrozpaczone krzyki Harry'ego:

- Niemożliwe, żebym przegrał drugi raz z rzędu!

Po tych słowach wszyscy gracze chichotali na całego, a Dylan mało co nie spadła z krzesła.

- Zauważyłem świetny rysunek na pierwszej stronie. To twoja mama? - zapytał ostrożnie Zayn, przywracając mnie do rzeczywistości.

- Tak, często ją maluję. Chcę ją zapamiętać. - Opuściłam głowę, pozwalając by włosy opadły mi na twarz.

- Jesteś do niej podobna - uśmiechnął się lekko.

- Dobra, bierzmy się do pracy - zmieniłam szybko temat.

Otworzyłam szkicownik na portrecie Malika i chwyciłam dobrze zatemperowany ołówek. Dokończyłam rysować jego piękne, kształtne usta, myśląc o wyzwaniu jakie mnie czeka: oczy. Mulat miał najpiękniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widziałam. Przejechałam ołówkiem po kartce, próbując odwzorować te wspaniałe czekoladowe tęczówki i iskierki, które tak często się w nich pojawiały. Gdy już prawie skończyłam, chłopak się roześmiał. 

- Zawsze tak wystawiasz język, kiedy malujesz?

- Bardzo śmieszne! - Poczułam jak rumieniec oblewa moją twarz.

- Dobra, już nie będę. - Rozłożył ręce w pokojowym geście. - Pokażesz mi dzieło?

- Jasne - powiedziałam, odwracając kartkę w jego stronę.

Malik zerknął na portret i uniósł brwi.

- Wow, Sophie! Masz ogromny talent, serio! - Spojrzał na mnie z lekkim niedowierzaniem. - Ej, chodźcie tu wszyscy! Musicie to zobaczyć! - zawołał do reszty przyjaciół.

Po chwili cała ekipa zebrała się w salonie, podziwiając mój szkic. Czułam się trochę dziwnie, ale byłam również dumna.

- Też zamawiam portret - prawie krzyknął Niall.

Wszyscy się roześmiali, a ja odparłam:

- Pewnie, ale kiedy indziej.

- No to czas się trochę zabawić - oznajmił Louis z diabelskim uśmiechem.

- Ok, to ja z dziewczynami zajmiemy się muzą, a wy wyjmijcie z lodówki procenty - nakazała Dylan.

Świetnie, pomyślałam.

Zaczęłyśmy przeglądać płyty, aż natrafiłyśmy na kilka odpowiednich. Jane włożyła jedną z nich do swojego laptopa, i w całym domku rozbrzmiało "Burn it down" Linkin Park. Zauważyłam, że na stole w kuchni zdążyło pojawić się mnóstwo najróżniejszych alkoholi i przekąsek. Nagle Liam podniósł mnie z poduszki przy kominku i posadził na jednym z wolnych krzeseł. Dziewczyny podały wszystkim po piwie, a Jane zawołała:

- Proponuję wznieść toast za Rocky'ego, który został szczęśliwie odnaleziony!

Wszyscy z uśmiechem stuknęli się butelkami i wzięli porządnego łyka napoju. Również przechyliłam szklane naczynie, pozwalając, by zawartość wpłynęła do mojego gardła. Po kilku kolejnych łykach, Zayn, Dylan, Jane i Harry ruszyli do salonu, bujając się rytmicznie. Uśmiechnęłam się, patrząc na zabawne ruchy Stylesa na "parkiecie", a Louis podał mi drinka.

- Napijesz się z nami, Sophie? - zapytał.

Po chwili wahania odpowiedziałam:

- Jasne, czemu nie.

Wzięłam szklankę w obie ręce i odpłynęłam myślami daleko stąd. Raz po raz podnosiłam drinka do ust, pijąc małe łyczki. Po kilku minutach Liam i Louis dołączyli do tancerzy, a Niall przechylił lekko głowę.

- O czym tak rozmyślasz, Sophie? - zapytał, sącząc drugie piwo.

- Nic ważnego - zapewniłam.

- To może zatańczymy?

- Zapomniałeś, że mam zwichniętą kostkę? - uśmiechnęłam się.

- Wcale nie - odwzajemnił uśmiech i wziął mnie na ręce.

Zaczęłam piszczeć i wołać:

- Puszczaj, Niall!

Na nic się to jednak zdało, bo w salonie panował okropny hałas, więc wątpię, czy mnie w ogóle usłyszał. Zaczął delikatnie wirować w rytm muzyki, a ja objęłam go rękami za szyję. Po paru minutach ostrożnie usadził mnie z powrotem na krześle w kuchni i powiedział:

- Widzisz? Zwichnięta kostka ani trochę mi nie przeszkadza.

Uśmiechnęłam się do niego szeroko, odpowiadając:

- Dzięki, chyba tego potrzebowałam.

- Po to są przyjaciele. - Wyciągnął w moją stronę butelkę, dając do zrozumienia, że mam się z nim stuknąć.

Wychyliłam swojego drinka do dna i odstawiłam szklankę.

- Mi na dzisiaj wystarczy - oznajmiłam.

Trochę pożartowaliśmy, aż do kuchni wpadła Dylan:

- Idziecie z nami zapalić?

Tego wieczora było mi już wszystko jedno, więc zawołałam ochoczo:

- Pewnie, że tak! Niall, zaniesiesz mnie, proszę?

Chłopak spojrzał na mnie z rozbawieniem i spełnił moją prośbę.

Po chwili znaleźliśmy się na niewielkiej werandzie, gdzie stali już Zayn i Louis. Horan posadził mnie na ozdobnej ławeczce, a chłopaki popatrzyli w moją stronę z konsternacją.

- Myślałem, że ty nie palisz - powiedział Zayn ze zdziwieniem.

- Dzisiaj palę - oznajmiłam, buntowniczo splatając ręce na piersi. 

Malik parsknął śmiechem i podał znaną mi już paczkę lucky strike'ów. Wyjęłam z niej jednego papierosa i spojrzałam na chłopaków.

- A ogień?

Dylan uniosła w górę kąciki ust ( dlaczego ona jest taka śliczna, do cholery! ) i rzuciła mi zapalniczkę Zayna.

Odpaliłam fajkę i spróbowałam się zaciągnąć, jednak dym dostał się w nie to miejsce, co trzeba, powodując ostry napad kaszlu. Kiedy się uspokoiłam, usłyszałam dźwięczny śmiech Malika.

- Może jednak wracaj do środka - oznajmił z drwiną w głosie.

Co za palant! Myśli, że nie umiem zapalić głupiego papierosa? Już ja mu pokażę, jak bardzo się myli. Przytknęłam papierosa do ust, znów się zaciągając. Tym razem wszystko poszło świetnie, a ja z dumą wypuściłam dym. Tak! Dylan gwizdnęła z uznaniem, a Niall powiedział z uśmiechem:

- Widzisz, Zayn? Nie wątp więcej w tę dziewczynę!

Wszyscy parsknęli śmiechem, a ja poczułam się swobodniej. Kiedy wszyscy skończyli, chłopaki ruszyli z powrotem do środka, ale Dylan oznajmiła:

- Ja i Sophie jeszcze chwilę zostaniemy, ok?

Pokiwali głowami i otworzyli drzwi, przepychając się dla żartów.

- Coś się stało? - zapytałam rudowłosą.

- Nie, no co ty. Chciałam ci tylko coś powiedzieć. - Spojrzała na mnie poważnie.

- Zaczynam się bać, Dylan.

- Przestań, Sophie! - Dała mi kuksańca w bok. - Czy ja wyglądam jak morderca albo ktoś w tym stylu?

Parsknęłam śmiechem lecz szybko spoważniałam.

- No to o co chodzi?

Evans westchnęła głośno i założyła za ucho niesforny kosmyk włosów.

- Po prostu... Podziwiam cię, Sophie.

- Co?! - Otworzyłam szeroko oczy. - Niby dlaczego?

- Za to jaka jesteś. No wiesz, twoja mama zginęła, a ty zamiast pogrążyć się w depresji, jesteś tu z nami i udowadniasz Zaynowi, że potrafisz się zaciągać. Imponujesz mi.

W tamtej chwili musiałam przyznać, że Dylan mnie zaskoczyła. Nie uważałam, żeby była płytka, ale nie spodziewałam się czegoś takiego.

- Nie wiem co powiedzieć.

- Nie mów nic - odparła z uśmiechem. - Dobra dosyć tych wyznań, wracamy na imprezę! - Klepnęła mnie w udo i wstała.

***

  Obudziłam się przed dziewiątą i wstałam, głośno ziewając. Spojrzałam na śpiącą z drugiej strony łóżka Jane i przemknęłam na palcach do łazienki. Skorzystałam z toalety, a potem zeszłam na dół po torbę, w której miałam ciuchy na zmianę. Wzięłam to, czego potrzebowałam, biegnąc znów po schodach. Tym razem zamknęłam się w łazience na dłużej. Rozebrałam się do naga i weszłam pod prysznic. Po kilku minutach wyszłam z kabiny, dokładnie się wycierając. Włożyłam niebieskie rurki oraz kremową bluzę i tego samego koloru vansy. Rozczesałam dokładnie włosy, pozwalając by opadały falami na ramiona, a na koniec zrobiłam delikatny makijaż. Gdy skończyłam poranną toaletę, udałam się do kuchni, aby zaparzyć kawę. Nastawiłam ekspres, usiadłam przy stole i zajęłam się końcowymi poprawkami porteru Zayna. Ani się obejrzałam, a dosiadł się do mnie Louis.

- Jak tam po wczorajszym? - zapytałam, spoglądając na niego z nad kartki.

- Bywało gorzej - odparł z grymasem, przeczesując włosy palcami.

Parsknęłam śmiechem i podeszłam do blatu, nalewając nam kawy.

- Ja też poproszę, Sophie! - zawołała Jane, schodząc powoli ze schodów.

Kiedy już wszyscy zjedli śniadanie, uprzątnęliśmy domek i poszliśmy pakować swoje rzeczy. Parę chwil później wsiedliśmy do samochodów, ruszając w stronę Londynu.

Udało się! Rozdział pojawił się wcześniej, niż przewidywałyśmy :) Naprawdę nie wiemy, jak to zrobiłyśmy z tak wielkim natłokiem nauki i sprawdzianów. Dziękujemy wam za wszystkie komentarze, one naprawdę nas bardzo motywują do dalszej pracy :) Dlatego właśnie prosimy: jeśli czytacie to opowiadanie, napiszcie nam, co sądzicie o nowym rozdziale. Następny powinien pojawić się szybciej, ponieważ za tydzień zaczynamy ferie. Kochamy was, Aga & Monia ♥