Rozdział III

Muzyka

 Obudziły mnie promienie słoneczne, wpadające przez okno. Odrzuciłam kołdrę na bok i wstałam, głośno ziewając. Na palcach przemknęłam do łazienki, zamykając za sobą drzwi. Weszłam do kabiny prysznicowej, a po chwili odkręciłam korki z letnią wodą. Gdy myłam włosy, wróciły do mnie wspomnienie wczorajszego wieczoru.  
- Gdzieś ty się podziewała?! – krzyknął ojciec, ujrzawszy mnie w drzwiach. 
- A co cię to obchodzi?! – odparowałam.
- Jesteś moją córką i martwię się o ciebie - wysilił się by zachować spokój. 
- Wyszłam ze znajomymi, zadowolony? – warknęłam. 
- Nie wiedziałem, że masz już jakichś znajomych. 
Parsknęłam pod nosem, mówiąc :
- No to już wiesz. 
Po tych słowach ruszyłam na górę, nie czekając na reakcję ojca. 
  Skończyłam poranną toaletę, a później włożyłam na siebie niebieską koszulę w kratkę, jeansy, i ciemne buty za kostkę. Włosy upięłam w luźnego koka. Założyłam torbę na ramię i  zeszłam do kuchni. Nigdzie nie zauważyłam Sary, jedynie małą, białą kartkę, pozostawioną na stole. Podniosłam ją, wzdychając :

Sophie!
Poszłam na wizytę do lekarza. 
W lodówce na pewno znajdziesz coś
dobrego na śniadanie. 
Sara xxx 

Po przeszukaniu większości szafek, natknęłam się na pudełko z płatkami czekoladowymi. Wsypałam je do porcelanowej miseczki i zalałam mlekiem. Nabrałam trochę na łyżkę, po czym włożyłam do ust. Były naprawdę pyszne. Dokończyłam szybko posiłek, włożyłam naczynia do zmywarki i wyszłam z domu.

***

- Cześć, Sophie !

Dopiero po chwili zauważyłam machającą do mnie Jane.

- Hej - uśmiechnęłam się.  

- Dotarłaś wczoraj bezpiecznie do domu? - zapytała, szturchając mnie w ramię. 

- Tak, wciąż żyję i mam się dobrze.

Po tych słowach parsknęłyśmy śmiechem, ruszając w stronę szkoły.

Weszłam do sali biologicznej, w której ujrzałam znajomą sylwetkę. 

- Cześć, Niall, to miejsce jest wolne? - wskazałam palcem na krzesło obok blondyna.

- Tak. Siadaj, Sophie. 

Kiedy się rozpakowywałam zadzwonił dzwonek. Do klasy wszedł wysoki, nieznany mi jeszcze nauczyciel. 
- Pan Miller - szepnął Niall - jest bardzo wymagający.
- Poradzę sobie - uśmiechnęłam się.
Podczas nasze krótkiej wymiany zdań nauczyciel sprawdzał obecność. 
- Horan? 
- Obecny - usłyszałam głos Nialla.
- Oryginalne nazwisko - powiedziałam.
- Kwiatkowska ?
Wtedy dotarło do mnie, jaką jestem idiotką.
- Obecna - odpowiedziałam przez zaciśnięte zęby. 
- Coś mówiłaś ? - zapytał blondyn i zaczęliśmy się śmiać.

***

Trzymając przed sobą plan szkoły, szukałam sali z numerem dwadzieścia. Do dzwonka zostały mi jeszcze trzy minuty, a nie chciałam się spóźnić. 

Cholera! Dlaczego ta szkoła jest taka wielka?! - pomyślałam. 

- Mogę ci jakoś pomóc? - usłyszałam głos za plecami. Odwróciłam się i zobaczyłam wysokiego, przystojnego blondyna, który uśmiechał się nieśmiało.

- Jeżeli wiesz, gdzie jest sala plastyczna, to tak.

- Jasne, zaprowadzę cię. - powiedział - Nowa, prawda? - dodał po chwili. 

- Po prostu Sophie.

- Anthony, ale znajomi mówią mi Tony.

Dotarliśmy pod klasę równo z dzwonkiem. 

- Dzięki, nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.

- Zawsze do usług. Do zobaczenia.

Uśmiechnęłam się i otworzyłam drzwi, rozglądając się po klasie. Ławki były dwuosobowe. Niech to szlag! I co teraz? Wybrałam stolik w ostatnim rzędzie, szybko wyjmując potrzebne przybory, a po chwili do klasy wszedł nauczyciel. Uff... Czyli siedzę sama. Nagle drzwi się otworzyły i do klasy wbiegł zdyszany Zayn. 

- Dzień dobry, przepraszam za spóźnienie - wydusił po chwili.

- To chyba byłby cud, gdyby pan Malik przyszedł na lekcję punktualnie - lamentował nauczyciel. - Siadaj - zakończył pan Cruise.

Zayn przewrócił oczami i ruszył w moją stronę. 

- Ta ławka jest zajęta, Sophie - uśmiechnął się słodko.

- Przepraszam, ale nie znalazłam nigdzie tabliczki z twoim nazwiskiem - odparłam, bo nic mądrzejszego nie przyszło mi do głowy.

Mulat parsknął śmiechem i usiadł na wolnym miejscu obok mnie. Chłopak chrząknął znacząco, a ja automatycznie odwróciłam głowę w jego stronę.

- Nie wziąłem ołówka. Masz może dwa? - zapytał lekko.

- Jasne, trzymaj.

 Gdy go chwytał, musnął delikatnie moją dłoń. Po ciele przebiegł mnie ciepły dreszcz. Szybko się opanowałam i wbiłam wzrok w białą kartkę, czekając na polecenie nauczyciela. 

- Mam dziś dla was ciekawe, może nawet inspirujące zadnie. Będziecie musieli narysować portret, osoby siedzącej obok. Pod koniec lekcji zbiorę prace, więc radzę wam się do tego przyłożyć - oznajmił pan Cruise.

Świetnie, pomyślałam. Spojrzałam na Zayn'a, który chyba nie chciał tracić czasu, bo już rozpoczął pracę.

- Musisz tak siedzieć ? Nie widzę dobrze twojej twarzy - poinformowałam go uszczypliwie. 

- Przepraszam, ale nie zamierzam dostać pały, siedząc prosto i grzecznie ci pozować.  - odpowiedział dosyć szorstko.

Jak on mógł? Myśli, że jest pępkiem świata?

- A ja chcę narysować twój portret dla żartów, tak? - zapytałam rozgniewana. Ku mojemu zaskoczeniu Mulat zaczął się śmiać. 

- Powiedziałam coś zabawnego? 

- Wyluzuj trochę, Sophie. Nie bierz życia aż tak poważnie - mówił, zerkając na mnie i kontynuując swój rysunek.

- Taka już jestem, więc jeśli coś ci się nie podoba... - zaczęłam.

- Chcesz zobaczyć co to prawdziwa zabawa? - przerwał mi.

Patrzyłam na niego wyczekująco.

- Możemy ci pokazać jak spędzamy wolny czas - uśmiechnął się i pokazał mi swoje dzieło. Było fantastyczne. Ten chłopak miał prawdziwy talent. Niestety swojej pracy nie skończyłam, więc podeszłam do pana Cruise'a.

- Przepraszam, czy mogłabym przynieść ten portret na następną lekcję? Błagam - poprosiłam najgrzeczniej jak umiałam. 

- Hmm... No dobrze panno Kwiatkowska, poczekam. Leć już - zagadnął wesoło i lekko popchnął mnie do wyjścia.

*** 

Zerknęłam w plan lekcji: W-F. Nie czułam się jeszcze pewnie w nowej szkole, więc nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Dotarłam na salę gimnastyczną, gdzie spotkałam Dylan. 

- Cześć - przywitałam się. 

- Hej, Sophie - posłała mi uśmiech. 

Weszłyśmy do szatni i zaczęłyśmy się przebierać. Po chwili dołączyła do nas Jane. 

Kilka minut później wyszłyśmy razem z innymi na halę, gdzie czekała już wysoka Azjatka, w średnim wieku. Była ubrana w ciemny dres, a długie włosy związała w kucyka. 

- Dzień dobry, dziewczyny! Te, które mnie nie znają, informuję: Nazywam się Mia Wong i prowadzę lekcje wychowania fizycznego. Oczekuję od was dyscypliny oraz zaangażowania. A teraz robimy rozgrzewkę. 

***

- Co za jędza! Uwaga w dzienniku za to, że się broniłam?! - lamentowała Dylan.

- Nieźle ją walnęłaś. Nie nazywałabym tego obroną własną - Jane parsknęła śmiechem. 

- Ona pierwsza mnie popchnęła, prawda Sophie?

- Nawet jeśli, to kara była zbyt surowa...

- Należało jej się! Każdy powinien wiedzieć, że ze mną się nie zadziera. 

Weszłyśmy na stołówkę i włożyłyśmy sobie na talerze solidną porcję zupy ogórkowej, a po chwili dołączyłyśmy do chłopaków. Usiadłyśmy do stołu.
- Cześć wszystkim! - zawołała Jane, szybko zabierając się do jedzenia.
- Cześć - uśmiechnęłam się i nabrałam zupy na łyżkę.
Dylan wycisnęła na ustach Zayna siarczystego całusa, mówiąc:
- Hej, kochanie. Siema, chłopaki.
- Wiecie, co? Mam taki pomysł. Może dzisiaj po szkole pokażemy Sophie jak spędzamy wolny czas? - zaproponował Malik, łobuzersko się uśmiechając.
- No pewnie, już wczoraj miałam na to ochotę - wykrztusiła Jane, między kolejnymi porcjami jedzenia.
- Ja też jestem za - powiedział Liam.
- Mogę dzisiaj ja jechać z Zaynem? - poprosił Louis, trzepocząc śmiesznie rzęsami.
Rudowłosa teatralnie przewróciła oczami, a po chwili rzekła:
- Jasne, zabiorę się ze Stylesem.
Pogadaliśmy jeszcze kilka minut, a potem poszliśmy na ostatnią lekcję. Ja miałam matematykę, więc towarzyszyli mi Harry i Liam. Po godzinie opuściliśmy szkołę, kierując się w stronę pojazdów chłopaków. Nieco pewniej niż wczoraj wsiadłam do samochodu loczka. Przez szybę podziwiałam panoramę Londynu. 
- To dokąd jedziemy? - spytałam, gdy mijaliśmy czerwony, piętrowy autobus.
- Jaka ty jesteś niecierpliwa - zachichotała Jane.
- Ona chciała powiedzieć, że zaraz się przekonasz, Sophie - poinformowała Dylan.
Przez kilkanaście minut jechaliśmy w milczeniu, aż dotarliśmy pod zatłoczony supermarket.
- Zakupy to naprawdę ciekawa sprawa - rzuciłam z ironią.
- Jeszcze będziesz mówiła te słowa z szacunkiem - dumnie odparł Niall.








Cześć! Na początku przepraszamy was, że tak długo nie pojawiał się nowy rozdział, ale musicie zrozumieć: każdy chce czasem odpocząć ;) Obiecujemy jednak szybko dodać czwarty, jak i kolejne. Mamy jeszcze jeden apel! Prosimy, jeśli czytacie nasze opowiadanie, komentujcie! Te krótkie zdania pod rozdziałami motywują i dodają zapału do pracy. 
Do zobaczenia, Aga i Monia ♥