Rozdział I

Muzyka

  Londyn, dwa tygodnie później

       Pierwszy raz w życiu leciałam samolotem. Marzyłam o wizycie w stolicy Anglii od dziecka, a teraz oddałabym wszystko by zostać w Polsce z mamą, ale jej już nie było. Długie, brązowe włosy smętnie opadały mi na ramiona, zasłaniając twarz. Zamknęłam oczy. Nie obchodziło mnie, co się dzieje za oknem.  

***

-Witaj skarbie!-krzyknął ojciec, kiedy wysiadłam z zamówionej przez niego taksówki. 
Nawet nie przyjechał na lotnisko.

- Chcesz pobawić się w troskliwego tatusia ? Daruj sobie.

Westchnął ciężko i wziął mój bagaż do środka. Poczekałam aż zniknie za drzwiami, a po chwili spojrzałam na nowy dom. Kremowy, jednopiętrowy budynek z basenem wyglądał jak z filmu. Każdy chciałby tu zamieszkać. Każdy, tylko nie ja. Wzięłam głęboki wdech i weszłam do środka. Wnętrze było elegancko urządzone, widocznie  nowa żonka ojca ma niezły gust. Blond piękność siedziała w kuchni, promiennie się uśmiechając. Na oko była kilka lat młodsza od mamy.

- Zosiu, poznaj Sarę, moją nową żonę -powiedział ojciec .

- Miło mi cię poznać, Sophie -zawołała po angielsku.

- Mi też jest niezwykle miło poznać kobietę, która rozbiła moją rodzinę! -odparowałam w jej języku.

-Zośka, przestań! – krzyknął ojciec, ale szybko się uspokoił i dodał łagodnym tonem- Wiem, że ci ciężko, ale będziesz się musiała przyzwyczaić. Zobaczysz, wszystko się ułoży.

-Nic się nie ułoży! Za pół roku skończę osiemnaście lat i się wyprowadzę, a do tego czasu po prostu daj mi święty spokój,ok?! -odpowiedziałam ze złością. 
Ojciec spuścił wzrok, szepcząc:
- Twój pokój jest na górze, drugie drzwi na lewo. Nie będę cię dłużej zatrzymywać.
- Dzięki, tatusiu! -odparłam z sarkazmem i wbiegłam po schodach.

          Gdy tylko zamknęłam za sobą drzwi, osunęłam się na podłogę i zaczęłam szlochać. Dopiero po dłuższej chwili uniosłam wzrok, by spojrzeć na pokój. Był naprawdę duży i jasny. Wielkie łóżko stało w prawym rogu ,tuż obok okna. Z drugiej strony znajdowała się szafa i biurko. Miałam też własną łazienkę. Rzuciłam się na miękką jedwabną pościel,a po chwili wyjęłam z torby album ze zdjęciami. Na wszystkich byłyśmy z mamą takie uśmiechnięte, szczęśliwe. Oczy mi się zaszkliły i pozwoliłam łzom znowu popłynąć. Tak bym chciała, żeby znowu ze mną porozmawiała, pogłaskała po włosach, przytuliła...

Tego dnia nie zeszłam już na dół. Nie miałam ochoty na kolację z ojcem i "macochą". Umyłam się i wskoczyłam do łóżka. Przez chwilę podziwiałam z okna panoramę Londynu, ale po chwili zaczęłam się zastanawiać co będzie jutro. Miałam iść do angielskiej szkoły, czego bardzo się bałam. Przecież mogę sobie nie poradzić. Nauka tego języka w dawnej szkole nie sprawiała mi żadnych problemów, ale posługiwanie się nim na co dzień, to coś zupełnie innego! Zamartwiałam się tak jeszcze przez dobrą godzinę, aż w końcu ukłucie strachu w moim brzuchu powoli zniknęło, ustępując miejsca zmęczeniu.

***

Niestety w nocy prawie nie zmrużyłam oka. Gdy rano zadzwonił budzik czułam się wykończona, ale musiałam wstać. Poszłam do łazienki i wzięłam orzeźwiający prysznic. Tak, tego mi było trzeba! Ubrałam ciemne rurki, niebieskie conversy i kaszmirowy sweter. Moje długie,brązowe włosy zostawiłam rozpuszczone. Zrobiłam delikatny makijaż, który podkreślił niebieskie oczy i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Wzięłam głęboki wdech i zeszłam na dół. Sara robiła śniadanie. Gdy mnie zobaczyła zawołała: 

- Witaj Sophie, masz ochotę na jajecznicę?

- Nie jestem głodna- odparłam oschle i po prostu wyszłam. Ojciec kazał mi czekać pod domem na autobus, który zawiezie mnie do szkoły. Kiedy do niego wchodziłam,czułam na sobie wzrok innych uczniów. Super,pomyślałam. Zajęłam wolne miejsce na tyle i nerwowo stukałam palcami o szybę. 

Wysiadłam przed ogromnym budynkiem pomalowanym na pastelowy odcień.Weszłam głównymi drzwiami i udałam się do sekretariatu po plan lekcji. Potem zaczęłam szukać sali numer dwanaście,gdzie miał się odbyć język angielski. W końcu ją znalazłam. Niestety było już po dzwonku,więc wszyscy siedzieli w ławkach. Pani Robbins spojrzała na mnie i przedstawiła reszcie:
-Drodzy uczniowie to jest Sophie Kwiatkowska -oznajmiła dziwnie przekręcając moje nazwisko. - Jest naszą nową uczennicą, więc przyjmijcie ją ciepło. Proszę,znajdź sobie wolne miejsce.
 Rozejrzałam się po klasie i wybrałam stolik w trzecim rzędzie. Wyjęłam z torby potrzebne książki, a potem zaczęłam spisywać notatkę z tablicy. Wbrew pozorom rozumiałam prawie wszystko. Uniosłam wzrok i dostrzegłam interesującego chłopaka niedaleko mnie. Wyglądał na wyluzowanego. Muszę też przyznać, że był bardzo przystojny. Miał ciemną karnację, idealnie ułożone, kruczoczarne włosy i cudownie hipnotyzujące, brązowe oczy. Nie mogłam przestać się w niego wpatrywać. Z zamyślenia wyrwała mnie dziewczyna siedząca obok.

- Zayn Malik? To najpopularniejszy chłopak w szkole…

- Co?! Nie, ja tak tylko… - zaczęłam się jąkać.

- Daj spokój,prawie każda się w nim buja. Przykro mi, ale jest zajęty. Wiem o nim wszystko, bo to mój kumpel. A tak w ogóle nazywam się Jane Williams – powiedziała wyciągając do mnie rękę.

- Zosia Kwiatkowska, mów mi Sophie – uścisnęłam jej dłoń.

- Chyba nie pochodzisz z Wielkiej Brytanii? – zapytała.

- Nie,jestem z Polski. Okoliczności zmusiły mnie do przeprowadzki – odparłam nie chcąc się tłumaczyć.

Na szczęście chwilę później zadzwonił dzwonek.

-Gdzie masz teraz lekcję? - zainteresowała się blondynka.

- Hmm... Matematykę w sali numer siedem - odpowiedziałam, patrząc na plan zajęć.

- O, dobrze się składa! Ja mam historię w ósemce, więc możemy iść razem,jeśli chcesz.

Nie byłam zachwycona tym faktem, ale i tak poczułam się wdzięczna, że Jane chce się ze mną zadawać.

- Pewnie, dzięki - uśmiechnęłam się.

- Nie ma za co. Lepiej powiedz mi co wy wszystkie widzicie w Zaynie? - spytała,szturchając mnie w bok.

- O co ci chodzi? -odparłam z lekką irytacją.

- Spoko, wyluzuj! Nie jego wina, że jest przystojny - roześmiała się blondynka.

- Jane!- nie mogłam się powstrzymać i parsknęłam śmiechem. Rozbawienie szybko mi jednak przeszło, bo przypomniałam sobie, dlaczego tu jestem.

Dotarłyśmy pod klasę, rozmawiając o swoich zainteresowaniach.

- Uważam, że rysowanie to ciężka sprawa. Musisz być piekielnie uzdolniona! - zachwycała się Williams.

- Nie przesadzaj. Do Leonarda da Vinci mi daleko - westchnęłam.

- Pokażesz mi swoje prace? -drążyła dziewczyna.

- Może jutro,ok?

- Niech będzie. Spotkamy się na lunchu? Przedstawię cię znajomym.

Poczułam dziwny skurcz w żołądku. Zostałam oficjalnie zaproszona do czyjejś paczki i to już pierwszego dnia. A jeśli mnie nie polubią?

- Jasne, do zobaczenia -odparłam, wchodząc do klasy.

Przez następne trzy lekcje nie widziałam już ani Jane, ani Zayna, dlatego jeszcze bardziej się zestresowałam kiedy nadeszła pora jedzenia. Nabrałam sobie solidną porcję spaghetti na talerz ( w końcu nie miałam nic w ustach od wczorajszego popołudnia) i odwróciłam głowę w stronę zapełniających się stołów.

- Tu jesteś, Sophie! Wszędzie cię szukam, chodź do nas - usłyszałam znajomy głos Williams. 

Z ulgą wypuściłam wstrzymywane powietrze, ruszając w kierunku Jane.

- To nowa uczennica, Sophie -blondynka przedstawiła mnie czterem chłopakom. - Sophie, to są moi przyjaciele.

- Cześć, mam na imię Liam - powiedział brunet z brązowymi oczami.

- Ja Harry - głos zabrał zielonooki z burzą kręconych włosów na głowie.

- Niall -zawołał blondyn, jak mi się zdawało farbowany, obdarzony niebieskimi tęczówkami.

- Jestem Louis -uśmiechnął się brunet z również niebieskimi oczami.

Wszyscy byli niesamowicie przystojni i wysocy. A może mi się tylko wydawało, bo sama miałam sto sześćdziesiąt pięć centymetrów wzrostu ?

- Miło was poznać - odpowiedziałam szczerze.
-Zwykle siedzą z nami też Zayn i Dylan, ale dzisiaj gdzieś ich wcięło -zagadnął Harry.

- Serio, nie widziałem Malika od drugiej lekcji -zgodził się Liam. 

- Na pewno się znajdą, to przecież nie pierwszy raz- dodała Jane.
- Powiedz, Sophie, co cię sprowadza do naszej szkoły? Zostałaś wywalona z poprzedniej? - zażartował Louis.
- Nie wygląda na recydywistkę - zaśmiał się Niall.
- Pochodzę z Polski, ale musiałam tu przyjechać z pewnych względów. Proszę, nie pytajcie na razie o więcej - odparłam speszona.
- Nie ma sprawy - Liam poklepał mnie przyjacielsko po ramieniu.
- Co sądzisz o naszym pięknym liceum? - zapytał Harry, szczerząc zęby.
- Myślę,że nigdzie nie ma takich świrów,jak tu- odwzajemniłam jego uśmiech.
- Już ją lubię, Jane! -krzyknął Louis. 
Wszyscy zaczęli się głośno śmiać, włącznie ze mną. Ci ludzie coś w sobie mieli. Coś, co pozwalało mi zapomnieć dlaczego jestem w Londynie. Podobało mi się to.
- Z czego się tak śmiejecie? -zapytał znajomy Mulat, siadając przy naszym stole z rudowłosą dziewczyną.
 - Trzeba było przyjść wcześniej, to byś wiedział -zawołał Niall.
- Sory, ale coś nas...zatrzymało -spojrzał uroczo na swoją towarzyszkę,która zalotnie się uśmiechnęła.
- Hej, gołąbeczki! Pozwólcie,że wam przedstawię naszą nową znajomą - Jane wskazała na mnie głową.
- Sophie,to Zayn i Dylan, najbardziej wkurzająca para w tej szkole - rzekła z nutką wesołości.
Cała paczka znowu wybuchnęła śmiechem, tylko nie ja. Z niezrozumiałych powodów zrobiło mi się trochę przykro. Odbija ci Zośka!
- Cześć, bardzo mi miło. Widziałem cię na angielskim- Mulat uśmiechnął się słodko,a mnie przeszedł przyjemny dreszcz.Zapomniałam o czym przed chwilą myślałam i odparłam:
- Tak, rzeczywiście.
- Masz jakiś dziwny akcent, skąd jesteś? -spytała Dylan, mierząc mnie chłodnym spojrzeniem swoich szarych oczu.
- Z Polski, przeprowadziłam się wczoraj - odpowiedziałam, wytrzymując jej spojrzenie.
- Zdążyłaś już coś zwiedzić? Mogę potem pokazać ci miasto -zaoferowała się Jane.
- Jestem ci bardzo wdzięczna, ale może kiedy indziej, co? Na dziś mam chyba dosyć wrażeń-wytłumaczyłam.
-Dobra, powiesz kiedy będziesz miała ochotę.
 Po zajęciach nie chciałam wracać do domu, tym bardziej że była piękna pogoda. Jak wiadomo to się w Londynie rzadko zdarza.Spacerując w pobliżu szkoły, natknęłam się na małą kawiarnię.Usiadłam na zewnątrz z zamówionym cappuccino   i wyjęłam mój szkicownik. Postanowiłam narysować panoramę miasta.
Po jakichś dwóch godzinach "dzieło" było gotowe. W sumie nawet mi się podobało. Na zegarze widniała już siedemnasta,więc postanowiłam wracać.
                                                       ***
-Dlaczego tak późno? Lekcje dawno się skończyły! Nie znasz jeszcze miasta, ludzi. Martwiliśmy się o ciebie...
Ojciec wyglądał na naprawdę zaniepokojonego. Ja jednak nie miałam zamiaru być grzeczna i milutka.
-Nagle zacząłeś się martwić!? Nie potrzebuję twojej troski, rozumiesz?-wykrzyczałam mu w twarz i pobiegłam na górę, trzaskając drzwiami.
 Nie wiadomo kiedy po policzkach popłynęły mi łzy. Tak bardzo go nienawidziłam.Jak mógł wierzyć,że staniemy się normalną rodziną? 
Chwilę później poszłam do łazienki. Umyłam się i przebrałam w miękką piżamę. Odrobiłam pierwszą angielską pracę domową, a potem wsunęłam się pod ciepłą pierzynę. Byłam wykończona,więc zasnęłam w ciągu kilku minut.






Oto pierwszy rozdział naszego opowiadania. Mamy nadzieję,że wam się spodoba. Będziemy też wdzięczne za każdy zostawiony komentarz!